Zo veel meer dan een diagose

Achter elke foto zit een persoonlijk verhaal. Op deze pagina zie je de mensen die meedoen aan dit project. Iedereen heeft zijn eigen ervaringen en uitdagingen. Neurodivergentie is geen label, maar een manier van zijn.

Door hun verhalen en portretten te delen, hopen we meer herkenning en begrip te creëren. Bekijk de gezichten en ontdek hun bijzondere verhalen.

Heeft autisme
Ik wist eigenlijk mijn hele leven al dat ik autisme had. Op mijn 4e kreeg ik de diagnose.
Mijn ouders merkten dat veel mensen er negatief over dachten, dus hield ik het vaak verborgen.
Sinds mijn boek “Niet alle autisten houden van treinen” uit is, weet heel Nederland het.
Als kind ging het niet altijd makkelijk. Sommige ouders lieten hun kinderen niet meer met mij spelen en er ontstonden geruchten. Dat deed pijn. Toch bracht autisme me ook iets moois: ik kan mensen goed aanvoelen en zie bij kinderen op mijn werk dingen die anderen niet opmerken.
Toch blijft sociale interactie lastig. Ik weet niet altijd wanneer ik iets wel of niet moet zeggen. Veel mensen denken dat mensen met autisme niks kunnen, en daardoor voel ik me soms niet serieus genomen. Dan leg ik uit hoe het écht zit.
Wat ik wil dat mensen weten? Dat ik altijd mijn best doe om anderen te begrijpen. En dat autisme bij iedereen anders is, niet iedereen met autisme is geobsedeerd door treinen. Het is veel meer dan dat.
Wat mij blij maakt? De Sims spelen, tijd met mijn vriend, en uitgaan met vrienden.
Mijn boodschap? Autisme ziet er bij iedereen anders uit, en dat is helemaal oké.
Heeft autisme
Toen ik zelf besefte dat ik autisme had, voelde ik van alles: opluchting, begrip, zelfliefde, maar ook verwarring. Ik moest lachen en huilen tegelijk. Toen de officiële diagnose kwam, voelde ik weer opluchting, maar ook twijfel... Wisten ze het echt zeker?
De mensen om me heen reageerden meestal positief, maar ook verbaasd. "Hoezo jij?" Die vraag kreeg ik vaak. Ik had me al ingelezen in autisme bij vrouwen, maar anderen niet. Hun intentie was goed, maar het kwam soms hard binnen.
Mijn neurodivergentie brengt ook mooie kanten: ik ben empathisch, strijdlustig, zie details en verbeterpunten, en ben creatief. Per ongeluk ben ik ook heel attent—Iedereen’s kleine details onthoud ik. Maar de wereld is niet op mij afgestemd, en dat is vermoeiend. De balans vinden en overprikkeling voorkomen blijft een uitdaging. Ik wil nog steeds ‘meekomen’ met de rest, terwijl dat niet altijd gezond voor me is.
Misverstanden? Die zijn er genoeg. Mijn omgeving wil gelukkig leren, maar als iemand een gekke opmerking maakt, weet ik vaak pas uren later wat ik had willen zeggen.
Wat ik wil dat mensen begrijpen: een dag doorkomen is zwaar met alle prikkels. Ik overschreeuw dat niet, ik onderdruk het juist. Ik wil anderen niet lastigvallen, dus ga vaak over mijn eigen grenzen.
Wat me blij maakt? Verhalen delen, connectie met anderen (liever 1-op-1 dan in groepen), de zon, natuur, mijn katten en een paar lieve mensen in mijn leven.
Als mensen mijn foto en verhaal zien, hoop ik dat ze denken: Oh, zo kan autisme er dus ook uitzien. Cool. En vooral dat ze snappen hoe vaak neurodivergente mensen zich aanpassen aan een wereld die niet op hen is ingericht.
Dus als iemand vraagt om ergens rekening mee te houden, doe daar dan niet moeilijk over, vraag gewoon hoe je kunt helpen. Dat zou sowieso vaker mogen in de samenleving.
Heeft autisme/adhd/tourettes
Als kind wilde ik niet anders zijn, dus toen ik een diagnose kreeg op mijn 14de voelde ik me bezwaard. Maar de diagnose die ik op mijn 23ste kreeg kon ik makkelijker een plek geven.
Bij tourette krijgen mensen vaak de neiging om te lachen. Er zijn veel misverstanden, zoals het idee dat iedereen met tourette vocale scheldtics heeft. Die vooroordelen vind ik eerlijk gezegd een beetje dom.
Toch heeft het ook positieve kanten. Ik ben uniek zoals ik ben en kan snel schakelen. Maar er zijn ook uitdagingen: concentreren is moeilijk, ik heb vaak hoofdpijn en het gevoel anders te zijn blijft. Neurodivergentie kost veel energie, het is er altijd en gaat nooit even weg.
Wat mij blij maakt? Muziek maken, gamen en borrels met vrienden. Ondanks tegenslagen blijf ik het liefst gewoon vrolijk.

Heeft autisme
Mijn ouders merkten al vroeg dat ik me minder snel ontwikkelde dan mijn tweelingzus. Toen ik bijna 3 was, lieten ze me testen op ASS (autisme).
Ik kan me natuurlijk weinig herinneren van dat moment. Maar toen ik 5 was, werd ik al snel naar speciaal onderwijs gestuurd. Dat was waarschijnlijk mijn eerste besef dat ik anders was dan de meeste neurotypische kinderen, waaronder mijn zus.
Als kind kreeg ik meer aandacht van mijn ouders dan mijn zus. Destijds was er nog veel onduidelijkheid over autisme en hoe je kinderen met deze diagnose het beste helpt. Dat maakte het soms lastig.
Toch heeft autisme ook voordelen: ik denk creatief en heb een sterk geheugen. Maar sociaal gezien vond ik het moeilijk. Tot mijn 18e had ik moeite met vrienden maken. De diagnose en de stereotypes zorgden voor onzekerheid, alsof er dingen zijn die ik niet zou kunnen.
Veel mensen hebben misverstanden over autisme. Sommigen denken dat we geen empathie hebben, anderen dat we sociaal incompetent zijn. Degenen die mij goed kennen, weten dat dat niet klopt. Maar bij onbekenden verberg ik mijn diagnose vaak. Als ze iets zeggen wat niet klopt, laat ik het meestal maar zo.
Wat mij blij maakt? Enthousiasme delen. Of het nou over Taylor Swift, cavia’s of een film gaat, als iemand ergens van geniet, dan geniet ik met ze mee.
Wat ik hoop dat mensen leren? Dat ze hun vooroordelen over autisme herkennen. Als mijn diagnose niet bij mijn foto stond, zouden ze dan een ander beeld van mij hebben? Dat is een vraag die ik graag wil meegeven.
Heeft ADHD/autisme
Heeft tourettes
Ik had al tics sinds ik 4 was. Uiteindelijk zei mijn scheikundedocent in de 2e of 3e klas dat ik misschien Tourette had. En ja hoor, hij had gelijk.
De diagnose gaf eindelijk een naam en uitleg voor mijn gedrag. Mijn ouders konden nu beter aan anderen uitleggen waarom ik snel moe was, me moeilijk kon concentreren en soms “leeg” voelde. Na jaren bij psychologen was het fijn om eindelijk verder te komen.
Toch bracht het ook iets positiefs: ik heb geleerd om vanuit een ander perspectief naar mensen te kijken. Ik ben er empathischer door geworden en waarschijnlijk een fijner mens dan zonder Tourette.
De tics vallen het meest op, zowel vocaal als motorisch. Mensen begrijpen Tourette vaak niet en reageren soms fel of agressief. In het OV of op school werd ik soms nagedaan, terwijl stress en druk mijn tics juist erger maken. En als alles wat zwaarder voelt, kost Tourette extra energie. Maar oh, we komen er wel doorheen.
Het lastigste? Dat mensen niet weten wat het is. Daardoor wordt het gezien als iets vreemds. Soms maken mensen een “grappige” opmerking zoals “jij bent wel enthousiast hè?”, terwijl ik het fijner vind als er gewoon niks over gezegd wordt. Ik wéét dat ik Tourette heb, het hoeft niet bij elke ontmoeting benoemd te worden.
Maar verder? Ik ben gewoon een chill gast. Ik houd van muziek, werk aan mijn eigen bedrijf, reis graag en ben actief. Tourette maakt je niet minder, het is gewoon een dingetje, maar niet hét ding.
Wat mij blij maakt? Muziek, sporten, reizen en de kleine dingen, zoals een groene golf als ik door Utrecht fiets. Soms even stilstaan en beseffen hoe ver je bent gekomen. Je mag best een beetje trots zijn.
Uiteindelijk ben ik gewoon iemand die z’n leven leeft, net als iedereen. We zijn allemaal nét wat anders, en dat is oké.

Heeft ADHD
Mijn hele leven heb ik geworsteld met het gevoel anders te zijn. Mijn sensitiviteit, mijn gebrek aan energie, het constante proberen mee te draaien in een wereld die niet voor mij gemaakt leek. Als alleenstaande vrouw met een baan en een huishouden heb ik mezelf jarenlang geweld aan gedaan, met als gevolg de nodige burn-out klachten. Therapie na therapie, zonder dat iemand ooit ADHD noemde.
Totdat een vriendin bij mij aan tafel zat te huilen. Ze dacht dat ze misschien ADHD had en somde haar klachten op. En toen viel het kwartje. Haar verhaal was míjn verhaal. Ik ging op zoek naar antwoorden en eindelijk kwam alles op zijn plek.
De diagnose was een opluchting, oh, dát is het dus! Maar er was ook verdriet om de jaren die ik gemist heb, waarin ik dacht dat er iets mis met me was. Mensen om me heen vonden het achteraf eigenlijk heel logisch.
Toch brengt ADHD me ook veel goeds. Mijn creativiteit, mijn vermogen om snel te schakelen, mijn out-of-the-box denken. Ik kan intens genieten van kleine dingen, heb een sterk rechtvaardigheidsgevoel en geef nooit op. Maar het is ook een uitdaging. Overprikkeling ligt altijd op de loer, structuur creëren is lastig en chaos voelt als mijn natuurlijke staat, terwijl ik juist zo hunker naar orde en rust. En dan is er nog het besef dat studeren voor mij nooit echt haalbaar was, terwijl ik weet dat er veel meer in me zit.
Het grootste misverstand? Dat ADHD alleen bij drukke jongetjes hoort. Dat volwassenen, en vooral vrouwen, het ook hebben, lijkt voor velen nog een verrassing. Sommigen denken zelfs dat het een ‘mode-diagnose’ is. Pijnlijk, want als ik niet serieus genomen word, klap ik dicht. Maar als iemand oprecht geïnteresseerd is, ben ik juist blij.
Wat ik wil dat mensen over me weten? Dat ik geen zwak poppetje ben. Juist het tegenovergestelde: ik ben oersterk. Moedig, intelligent, vol doorzettingsvermogen en met een flinke dosis humor.
Wat me gelukkig maakt? De zon op mijn gezicht, vogels die fluiten, mooie muziek en beelden. Spelen met mijn caravan, een fijne wandeling, en lachen tot de tranen over mijn wangen rollen.
Wat ik hoop dat mensen leren? Dat er niks ‘mis’ met me is. Mijn hoofd werkt gewoon nét iets anders. En dat is helemaal oké.
Heeft autisme/dyslexie
Ik heb me altijd afgevraagd waarom ik me anders voelde dan de mensen om me heen. Lange tijd werd dat weggepraat, maar op latere leeftijd begon ik steeds meer vast te lopen. Het ‘normale’ leven bijhouden lukte niet meer. Ik was constant oververmoeid en begreep niet hoe anderen het volhielden. Op een gegeven moment dacht ik: als dit leven is, dan gaat het mij niet lukken. Ik zocht hulp en kreeg uiteindelijk de diagnose autisme. Dat was een enorme opluchting.
Ik was niet gek. Ik stelde me niet aan. De erkenning voelde goed.
De reacties van anderen? “Oh, maar je komt zo sociaal en lief over!” Aardig bedoeld, maar het laat zien hoeveel misverstanden er over autisme bestaan.
Mijn sterke kanten? Ik ben goed in overzicht houden en blijf rustig in stressvolle situaties. Nieuwe dingen leren vind ik geweldig, I can dive deep. Maar energie is een uitdaging. Ik voel me soms alsof ik met een kleine AAA-batterij rondloop, terwijl anderen een oplaadbare accu hebben. Toch wordt er hetzelfde van me verwacht.
Sociale situaties zijn ook lastig. Mijn brein werkt soms net te langzaam om gesprekken in groepen te volgen. Dat maakt me onzeker. Daarnaast wordt autisme vaak niet serieus genomen. Wat voor de één normaal is, kan voor mij overweldigend zijn. Ik ervaar nog steeds schaamte als ik erover praat met mensen die er weinig van weten. Wat als ze me niet geloven of denken dat ik me aanstel?
Wat mij energie geeft? Nieuwe dingen leren, de natuur in, dansen en wegdromen in fantasy en sci-fi-werelden.
Wat ik wil meegeven? Autisme is er in veel vormen en maten. Je ziet het niet altijd, maar het is er wel.

Heeft autisme
Toen ik mijn diagnose kreeg, voelde het als een opluchting. Eindelijk wist ik waarom ik reageer zoals ik doe. Maar ik voelde ook schaamte.
Gelukkig accepteerden mijn vrienden en familie het meteen.
Mijn neurodivergentie heeft voordelen: ik heb een sterk geheugen, ben zorgzaam en empathisch. Maar het brengt ook uitdagingen, zoals miscommunicatie en sarcasme niet altijd begrijpen.
Mensen onderschatten me vaak.
Er zijn veel misverstanden over autisme. Soms ben ik boos daarop, soms negeer ik het.
Maar ik ben meer dan mijn diagnose. Ik ben een vriendelijke, soms ingewikkelde man die altijd voor anderen klaarstaat.
Wat mij energie geeft? Modellenwerk, sporten en leuke dingen doen met vrienden. Ik hoop dat mijn verhaal laat zien: als je hard werkt, kun je alles bereiken.
Heeft ADHD
Tijdens de coronaperiode merkte ik pas echt hoe mijn brein werkt. Zonder sociale controle ging ik in hyperfocus, werkte non-stop en vergat mezelf. Pas later herkende ik de symptomen. Dankzij TikTok en zelfonderzoek. Mijn diagnose voelde als een geruststelling.
Mijn neurodivergentie heeft uitdagingen: executive disfunction, tijdblindheid, moeite met structuur en het onbedoeld “vergeten” van contact. Maar het brengt ook kracht: ik denk buiten de kaders, herken patronen snel, ben creatief en heb diepe compassie voor anderen.
Een veelvoorkomend misverstand? Dat vrouwen minder vaak ADHD of autisme hebben. In werkelijkheid maskeren veel mensen hun symptomen al van jongs af aan. Daarom deel ik graag kennis en corrigeer misvattingen.
Wat ik wil dat mensen weten? Ik ben veelzijdig, meer dan een diagnose of hoe je mij fysiek ziet. Iedereen navigeert het leven op hun eigen manier, en dat is oké. Wees lief voor jezelf, jij bepaalt jouw eigen verhaal.
Dyslexie/ADHD
Dyslexie werd al vroeg bij mij vastgesteld, maar verder onderzoek bleef uit. Toch voelde ik me altijd anders. ADHD werd ooit benoemd, maar niemand leek het te geloven. Pas toen ik een boek over ADHD las, viel alles op zijn plek. Het was alsof ik mijn eigen leven las.
Op mijn 25ste kreeg ik de diagnose, en dat was een enorme opluchting. Eindelijk begreep ik mezelf beter en kon ik mijn leven anders inrichten. Toch merkte ik dat veel mensen nog een eenzijdig beeld van ADHD hebben. “Oh, maar jij komt helemaal niet druk over,” hoorde ik vaak. Maar mijn hoofd is juist wat nooit stilstaat.
Toch brengt het me ook veel. Mijn enthousiasme werkt aanstekelijk, en als ik ergens voor ga, dan echt 100%. Mijn emoties beleef ik intens, wat me helpt om van het leven te genieten. Ook kan ik mensen goed lezen, wat in mijn werk een voordeel is.
Uitdagingen zijn er ook. Zonder structuur of een duidelijke deadline gebeurt er weinig. Drukke ruimtes en veel prikkels maken me snel moe. Soms lijk ik afwezig of vergeetachtig, maar dat is nooit bewust mijn hoofd zit gewoon vol.
Wat ik hoop? Meer begrip en minder stigma’s. Neurodivergentie is niet altijd zichtbaar, en het past niet in één hokje. Iedereen is anders, en dat maakt de wereld juist interessanter.

Dyslexie/AD(H)D
Op de MAVO werd vastgesteld dat ik dyslexie had. Destijds betekende dat alleen extra tijd bij examens, verder niets. Ik stond er ook niet bij stil wat het inhield, ik dacht gewoon: “Ik lees wat langzamer.” Pas later, in mijn werkende leven, begon ik vast te lopen zonder te begrijpen waarom.
Mijn omgeving reageerde er nauwelijks op. Familie zei er niets over, en op andere momenten merkte ik vooral onbegrip. Mensen gingen ineens harder praten, alsof dat zou helpen. Of ze deden alsof mijn IQ ineens lager was. Het stigma rondom dyslexie is hardnekkig, vooral in professionele settings. Je wordt vaak anders benaderd, soms zelfs onderschat. Dat kan invloed hebben op hoe je wordt gezien door leidinggevenden en de kansen die je krijgt.
Maar dyslexie heeft me ook veel gebracht. Ik leg snel verbanden, denk visueel en kan complexe informatie goed combineren. Dit hielp me enorm in functies waarin ik het overzicht moest bewaren. Nu, als ondernemer en coach, zie ik razendsnel waar iemand zit en hoe ik kan helpen.
Uitdagingen blijven er. Spreken voor een publiek bijvoorbeeld, als de spanning oploopt, struikel ik over mijn woorden of raak ze kwijt. Maar in plaats van dat als een zwakte te zien, maak ik het onderdeel van mijn verhaal. Ik leer nu meer te spreken vanuit gevoel en beeld. Het is intensief, maar het weerhoudt me niet.
Wat ik mensen met dyslexie en AD(H)D wil meegeven? Dat ze meer zijn dan hun diagnose. Hun dromen zijn niet weg, ze liggen alleen te wachten om weer opgepakt te worden. Dyslexie gaat niet over dom zijn, het gaat over anders denken, over innovatie en creativiteit. En juist dat is wat de wereld nodig heeft.
Heeft ADHD
Terugkijkend op mijn jeugd, vertoonde ik ander gedrag dan anderen. Vaak was ik boos, maar eigenlijk begreep ik mijn eigen gevoelens niet. Mijn agressie was vooral frustratie omdat ik me niet gehoord voelde. Nu, jaren later, uit mijn ADHD zich anders. Van buiten lijk ik rustig, maar in mijn hoofd draai ik overuren. Mijn gedachten slaan op hol, ik overdenk alles en raak snel afgeleid.
Toen ik de diagnose kreeg, voelde dat als een opluchting. Ik wist het eigenlijk al, maar nu kon ik er open en eerlijk over zijn. Mijn omgeving reageerde positief, wat hielp om het te accepteren.
ADHD heeft me ook veel gebracht. Ik ben creatief, durf out of the box te denken en zie oplossingen waar anderen ze niet zien. Maar ik moet oppassen dat ik niet te veel hooi op mijn vork neem, concentreren blijft een uitdaging.
Een van de grootste misverstanden? Dat je altijd fysiek hyperactief moet zijn. Terwijl mijn hoofd juist non-stop aanstaat. Sommige mensen begrijpen dat niet, en als uitleggen geen zin heeft, laat ik het maar.
Wat ik wil dat mensen over me weten? Dat ik sociaal ben, humor heb, maar gewoon wat tijd nodig heb om me op mijn gemak te voelen. En dat ik niet raar of "te druk" ben. Ik deel makkelijke recepten op TikTok en Instagram, en hoop dat mensen door mijn verhaal neurodivergente jongeren beter gaan begrijpen. Want uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde: verbinding.
Heeft ADHD

Heeft ADHD/Autisme/Dyslexie
Op mijn 11e kreeg ik de diagnose dyslexie. Later, op mijn 28e, begon ik te vermoeden dat er meer was, maar pas op mijn 34e ontving ik de officiële diagnose: autisme en ADHD. Dit bracht een gevoel van bevestiging. Eindelijk begreep ik mezelf. Helaas was niet iedereen in mijn omgeving het ermee eens, maar ik wist: ik ben niet gek, ik ben gewoon anders.
Mijn neurodiversiteit brengt uitdagingen met zich mee, vooral op sociaal vlak. Ik heb moeite met het onderhouden van vriendschappen, maar ik vind sociaal contact wel erg leuk. Wel zie ik ook voordelen: ik herken patronen sneller dan anderen, en mijn intuïtie helpt me enorm als moeder. Muziek en fotografie geven me energie en een gevoel van vrijheid, op sociale media deel ik graag mijn verhaal om meer bewustwording te creëren rondom neurodivergentie. Al worstel ik met perfectionisme.
Een veelvoorkomend misverstand die ik hoor, is: "Je ziet er niet autistisch uit." Maar neurodiversiteit heeft geen vaste gezicht. We zijn moeders, vaders, vrienden, collega's, gewone mensen met dromen en ambities. De echte beperking is vaak niet onze diagnose, maar een maatschappij die ons niet altijd de ruimte geeft om volledig mee te doen.
Omarm neurodiversiteit. We zijn niet gebroken, we zijn gewoon anders, en dat is helemaal oké.
Heeft ADHD
Op mijn zesde kreeg ik de diagnose ADD. Mijn ouders zagen al snel dat mijn brein anders werkte, maar zelf was ik er in mijn jonge jaren niet zo mee bezig. Pas later begon ik echt te merken wat het betekende voor mij én voor de mensen om me heen.
Veel mensen wisten niet goed wat ADD inhield. Ze dachten vaak alleen: “Oh, dat is toch dat drukke?” Maar ADD is zoveel meer. Het betekent dat mijn hoofd altijd vol zit met ideeën, dat ik creatieve oplossingen bedenk waar anderen niet op komen en dat ik doorzet, ook als iets moeilijk is. Maar het betekent ook chaos, vergeetachtigheid en moeite met emoties reguleren.
Vroeger voelde ik me vaak onbegrepen, omdat ik niet goed kon uitleggen hoe mijn brein werkte. Nu lukt dat beter, en ik hoop dat meer mensen gaan inzien dat ADD niet alleen uitdagingen met zich meebrengt, maar ook een unieke manier van denken. Mijn doel? Een maatschappij waarin neurodivergente en neurotypische mensen écht gelijkwaardig kunnen functioneren, met of zonder aanpassingen.